Czy to czas stanął w miejscu, czy ja się zatrzymałam?

Na Wyspach Zielonego Przylądka oddychałam wolniej i spokojniej. Patrzyłam szerzej, widziałam wyraźniej, a przede wszystkim miałam większą zdolność odczuwania, odbierania i rozumienia emocji.

Spędziłam na Cabo ponad trzy tygodnie. Odwiedziłam dziewięć z dziesięciu zamieszkanych wysp. Jacht był moim domem i jednocześnie środkiem transportu.

Wyspy przyjęły mnie z otwartymi ramionami, choć postawiły jeden warunek – musiałam schować ego do kieszeni i zapomnieć o swoich europejskich przyzwyczajeniach. Zrobiłam więc to, co każdy powinien zrobić odwiedzając obcy kraj: uszanowałam lokalne zwyczaje. Po pierwsze z szacunku, po drugie, by naprawdę poczuć klimat tego miejsca.

Nie będzie to przewodnik turystyczny. Nie czuję się wystarczająco kompetentna, by pełnić taką rolę. Mam za to potrzebę podzielenia się tym, co zobaczyłam, poczułam i czego doświadczyłam. Podróże zawsze przynoszą nowe doświadczenia i każdy odbiera je inaczej.  

Największą wartością, jaką dał mi pobyt na Cabo Verde, jest uświadomienie sobie, jak ważną rolę w naszym życiu pełnią emocje – wszystkie emocje. To, jak sobie z nimi radzimy, jak je przeżywamy, przekłada się bezpośrednio na jakość naszego życia i relacji. Emocje są piękne. Czuć znaczy żyć!

Ubolewam, że w naszej kulturze wyrażanie uczuć nadal bywa uznawane za słabość. Nic bardziej mylnego, ale do tego wniosku każdy musi dojść sam.
Zapraszam Cię więc na Cabo Verde widziane moimi oczami i moim sercem.

Jedna z legend głosi, że kiedy Bóg stworzył ziemię, zatarł ręce z zadowolenia, a okruszki, które spadły mu z dłoni, wpadły do Oceanu Atlantyckiego i stworzyły Wyspy Zielonego Przylądka. Państwo pełne przyrodniczego bogactwa, ale o bolesnej historii.

Cabo Verde – Ludzie

Są po prostu prawdziwi!

Kiedy to powiedziałam, aż szerzej otworzyłam oczy. Czyżby historia zatoczyła koło? W książce Agnieszki Jucewicz „Czując. Rozmowy o emocjach” przeczytałam, że w rozwoju nie chodzi o bycie lepszym, lecz bardziej prawdziwym człowiekiem. Nic dziwnego, że my, ludzie Zachodu, żyjemy w stresie i musimy na nowo uczyć się autentyczności. Platon słusznie twierdził, że to, czego się uczymy, jest często przypominaniem tego, co już kiedyś wiedzieliśmy.

W rozmowach z Kabowerdeńczykami odczuwałam dumę i honor. W ich oczach widziałam odbicie historii wysp, które w XV wieku były centrum handlu afrykańskimi niewolnikami. Dopiero w 1975 roku, po długiej kolonialnej przeszłości, mieszkańcy Cabo Verde odzyskali niepodległość.

Życie na wyspach nigdy nie było łatwe. Susze i głód zmusiły wielu – zwłaszcza mężczyzn – do emigracji za chlebem. Pozostała jednak tęsknota rodzin za bliskimi i za samym Cabo.

Cabo Verde – Muzyka

Nie ma Cabo bez muzyki. Nie ma Cabo bez „Sodade” – nostalgii, o której tak pięknie śpiewała Cesária Évora. Sodade oddaje ból, smutek i tęsknotę, wpisane w historię tego kraju. Zaskakujące, że tak niewielki kraj – liczący około pół miliona mieszkańców – stworzył swoją unikalną muzykę i niepowtarzalną tożsamość.

Cabo Verde – Ryby! Ryby! Ryby!

Nie ma Cabo również bez ryb! Do połowów używane są proste łódki z żaglami zrobionymi z worków po ryżu, cukrze czy zbożu. Miałam wrażenie, że Kabowerdeńczycy mają aż przesyt ryb i tęsknią za tym, co u nas jest powszechne – warzywami. Uprawa roli jest tu trudna, bo na wielu wyspach niemal brakuje wody – deszcz pada czasem zaledwie dwa razy w roku.

Cabo Verde – Natura: Góry, plaże, solanki, wulkany

PLAŻE – najpiękniejsze znalazłam na wyspie Boa Vista, prawdziwej „piaskownicy”. Nic dziwnego, że upodobały ją sobie żółwie morskie, które tutaj składają jaja.

GÓRY – z wybrzeża mogą wyglądać jak suche i nieprzyjazne skały. Jednak gdy zajrzysz do ich wnętrza, odkryjesz raj. Pokryte zielenią i delikatną mgłą przypominają ogród pełen życia.

Cabo Verde – Fogo, czyli ogień

Fogo to wulkaniczna wyspa, której nazwa oznacza ogień. Mimo regularnych erupcji (ostatnie miały miejsce w 1995 i 2014 roku), mieszkańcy nie chcą opuszczać tej wyspy. To musi być prawdziwa miłość. Choć Cabo Verde jest jednym państwem, każda wyspa stanowi osobną ojczyznę dla swoich mieszkańców.

THE END

Powyższy wpis dedykuję Emi, którą poznałam podczas pierwszej żeglugi między wyspami w listopadzie 2012, i która nadal żyje na Wyspach. Emi pisze też bloga o Cabo pt. Byle Naprzód. A nasza przyjaźń trwa do dziś 💙