Rocznice mają to do siebie, że uruchamiają wspomnienia. Wczoraj, przeglądając z mężem zdjęcia z naszej podróży poślubnej, uświadomiłam sobie, jak bardzo tamten pierwszy rejs wpłynął na to, kim jesteśmy dzisiaj.

09.09.2006 r.

Po północy zwinęliśmy się z przyjęcia ślubnego, pojechaliśmy do mieszkania, żeby szybko się przebrać w sportowe ciuchy, zabraliśmy kasę z kopert, spakowaliśmy walizki i w drogę… Już wtedy wiedzieliśmy, jak cenny jest czas, i lubiliśmy dobrze go wykorzystywać.
Gości przenieśliśmy z restauracji do klubu Alchemia, gdzie impreza trwała dalej, życzyliśmy im miłej zabawy, a sami ruszyliśmy przez noc do Chorwacji.
Mój, od kilku godzin już mąż, wszystko zorganizował. Nawet udało się wyjątkowo rozpocząć rejs w niedzielę, co w Chorwacji nie jest wcale takie oczywiste (czartery zwykle zaczynają się od soboty).

Dotarliśmy nad ranem i wyruszyliśmy w nasz pierwszy wspólny rejs. W marinie czekała na nas, z dzisiejszej perspektywy łódeczka, a wtedy luksusowy jacht żaglowy Bavaria 30. Według danych fabrycznych: 9,45 metra długości, 3,29 metra szerokości, zanurzenie 1,85 metra, a jego wielkość pozwala na komfortową żeglugę dla 4–6 osób, które mogą korzystać z dwóch kabin. A my mieliśmy ten jacht tylko dla siebie. O katamaranie nawet nie śniłam wtedy.

To był mój pierwszy rejs żeglarski. Nie miałam żadnych umiejętności, żadnych patentów, musiałam zaufać mężowi. I to był taki pierwszy test naszego małżeństwa.

Na łódce czekała na nas niespodzianka od armatora, butelka wina i winogrona. Załadowaliśmy bagaże, oddaliśmy cumy i odpłynęliśmy, w dosłownym i w przenośnym tego słowa znaczeniu.

Lubię wracać do wspomnień, bo one przypominają mi, ile przeżyłam, skąd biorę się dzisiejsza ja i przede wszystkim pokazują, co naprawdę ma dla mnie znaczenie. Wspomnienia to taki zbiór danych, którymi możesz mierzyć swoje życie. One pokazują, jak było i jak jest, pozwalają zweryfikować własne działania.

Rejs był dla nas testem, sprawdził zaufanie i reakcje w różnych sytuacjach. Bo życie jest jak pogoda na morzu, zmienne. I taką pogodę mieliśmy podczas naszego rejsu: słoneczną, spokojną, ale też sztormową. W te piękne dni było łatwo, kąpiele słoneczne, pływanie tak, jak nas Bozia stworzyła, w krystalicznej wodzie, przepływanie od wysepki do wysepki, zwiedzanie miasteczek. Ale bywało też trudniej, silny, porywisty wiatr, zacięty grot, konieczność wjechania na maszt, zaklinowana kotwica i szukanie sposobu, jak ją wyciągnąć. To były sytuacje, które przygotowywały nas na dalsze wspólne życie i pokazywały, że w każdej sytuacji damy radę, jeśli jesteśmy razem.

Ten rejs wyznaczył też nasze standardy, a ja odkryłam nową miłość, miłość do żeglowania. I zdefiniowałam dla siebie luksus. Leżałam na dziobie jachtu i patrzyłam na słońce wychylające się zza żagla. Miło bujało, więc raz się pojawiało, raz chowało za białym żagielkiem. Do tego dźwięk chlupiącej wody o burtę jachtu… Pamiętam, że zwróciłam się do męża:
– Stachu?
– Tak?
– Ale luksus…

I w tym luksusie żyję do dzisiaj. Nie wyszłam za mąż, żeby urodzić dzieci, zbudować dom i posadzić drzewo. Wyszłam za mąż, by spędzać jak najpiękniej życie razem. A jak wyjdzie, to życie pokaże.
Naszym celem było spędzać jak najwięcej czasu razem. Być blisko. Naszym celem było spędzać jak najwięcej czasu razem. Być blisko.
Naiwne? Nie wiem. Ale działa do dziś! Bo życie samo układa dla nas scenariusz bazując na wcześniej „zebranych danych”.

Tak żyje się na wyspie Bornholm, spokojne i bez pośpiechu.
Tu czas wcale nie zwalnia, to ty zwalniasz i zyskujesz przestrzeń, by naprawdę zobaczyć i usłyszeć siebie.

Mało ludzi, dużo przestrzeni. Też wypatrujesz takiego miejsca?

Bornholm to niewielka duńska wyspa często nazywana „perłą Bałtyku”, leżąca bliżej Szwecji niż kontynentalnej Danii. Ma zaledwie 30 na 40 kilometrów i mieszka tu niecałe 40 tysięcy ludzi, więc jest spokojnie, cicho i lokalnie. 

Południe wyspy to miejsce dla tych, którzy kochają plaże, te piaszczyste i prawie puste. Natomiast północ to skaliste klify, ostre linie brzegowe i surowe piękno.

Załadowaliśmy z mężem auto na prom i w niecałe cztery godziny byliśmy na miejscu.

Podróż mierzona w nowych znajomościach, a nie w pokonanych kilometrach

Wybrałam się w podróż bez planu, bez presji zwiedzania czy robienia czegokolwiek.
Nie zawsze da się albo trzeba zaplanować wszystko. Czasem warto świadomie sobie odpuścić, pozwolić rzeczom płynąć w swoim tempie, a wtedy nastąpi to, co powinno nastąpić. Pojawi się jakby znikąd, a właściwie z naszej ciekawości i otwartości na to, co nas otacza.

I tak właśnie było na Bornholmie.

Spokojny długi spacer po plaży, kilka spotkanych osób po drodze… Już miałam zawrócić, gdy przyciągnęły mnie kolorowe kamienie ułożone na skalnych półkach. Mała galeria z „obrazami”, każdy z innym motywem, każdy piękny i pokazujący wyspę oczami artysty.

Po chwili pojawiła się rodzina, którą mijałam wcześniej. Tak, to była ich galeria, a właściwie dzieło córki, Marlene. Tak nawiązała się fajna znajomość.
– Przyjdź jutro – zachęcała Marlene. – Będą nowe rzeczy.
I jak obiecała młoda artystka, w galerii przybywało nowych dzieł sztuki.

W ostatnim dniu Marlene zaproponowała mi, abym wybrała sobie coś na pamiątkę. Zdecydowałam się na kamień z okiem. Bo moje oko dostrzegło tę galerię, a może to oko mnie wypatrzyło i ściągnęło wzrokiem?

Cisza z zewnątrz robi miejsce w środku

Kiedy wchodzisz w tryb slow motion, otwierają się zmysły.
I nagle słyszysz swój własny oddech.
Słowa, które nie zostały wypowiedziane.
Potrzeby, które do tej pory ginęły w chaosie wszystkich spraw.

Patrzysz na kamień porośnięty glonami i czujesz się ukołysana.
W kępce wodorostów na piasku, które obmywają fale, dostrzegasz serce.
Nawet kamyki, o które potykasz się na plaży uśmiechają się do Ciebie.

To nie iluzja. I nie zwariowałam.
Kiedy znika cywilizacyjny hałas i rezygnujesz z natłoku bodźców, zaczynasz widzieć inaczej.
Przestajesz rozglądać się w pośpiechu zmęczonymi oczami, a zaczynasz widzieć oczami swojej prawdziwej natury. Zaczynasz widzieć świat takim, jaką jesteś w środku.

Można po prostu… być

Może tak miało być, że to nie ja miałam plan na wyspę, tylko wyspa na mnie.
Szeptała: Zwolnij. Nie musisz nic więcej. Wystarczy, że jesteś.

Zamiast gonić od atrakcji do atrakcji, można po prostu… być. I w tym „byciu” zadziało się najwięcej. Uporządkowałam chaos w swojej duszy.

Olga Tokarczuk napisała, że gdyby spojrzeć na świat z góry, zobaczylibyśmy ludzi biegających w pośpiechu, spoconych i bardzo zmęczonych i ich dusze, które nie nadążają za swoimi właścicielami.
Dusze wiedzą, że zgubiły swojego właściciela, ale ludzie często nawet nie zauważają, że zgubili własną duszę.
Może największą odwagą dzisiaj jest umieć się zatrzymać i poczekać na siebie.

Kocham ten moment, kiedy oddaję cumy i odpływam. Zostawiam za sobą ląd i udaję się w rejs. A właściwie w podróż, którą odbywam z małą grupą ludzi na bardzo ograniczonej przestrzeni – na jachcie.

Z założenia organizowane przeze mnie rejsy mają być dla ich uczestników pełnym relaksem. Bez obowiązku obsługi jachtu czy warunku posiadania jakichkolwiek umiejętności żeglarskich. Czymś w rodzaju wakacji w agroturystyce, czy podróży kamperem. Z taką różnicą, że tym kamperem jest komfortowy katamaran pływający po morzu, a zamiast agroturystyki uprawiasz aqua-turystykę. Dlatego wybierając się z grupą na rejs nie nastawiam się na wypoczynek w klasycznym tego słowa znaczeniu. Organizuję rejs, by pokazać życie na jachcie – mój art of living, i żeby nim zarażać innych. Jadę z nastawieniem na ludzi i na uwolnienie w sobie i w innych wewnętrznego dziecka, które każdy z nas nosi w sobie. Ale o którym tak często zapomina żyjąc w klatce sztucznie wykreowanych norm i zasad dzisiejszego cywilizowanego świata. To właśnie to wewnętrzne dziecko pozwala nam na życie tu i teraz. Nie martwi się o to co było i co będzie.

Na jachcie liczą się pierwotne potrzeby – zdobycie jedzenia, picia i … warunki pogodowe. Porzucenie lądu sprawia, że umysł ponownie otwiera się na dostrzeganie piękna w prostocie i odkrywanie i zdefiniowanie szczęścia na nowo.
Bo przecież szczęście to nic innego jak kochanie życia – w każdej jego odsłonie. Każdy z dotychczas odbytych rejsów był niepowtarzalny. Wszystko za sprawą jego uczestników i oczywiście życia na jachcie, które płynie zupełnie inaczej, niż na lądzie. We wspólną podróż zabieram często zupełnie nowych, nieznanych mi ludzi. Towarzyszą mi też znajomi, przyjaciele czy rodzina. Ale i wtedy za każdym razem jest inaczej. Wpływa na to akwen, po którym pływamy oraz czas – bo zgodnie ze słowami piosenki, „każdy czas znaczy swój ślad”. Tak też było podczas tegorocznego rejsu w Chorwacji. To był rejs ośmiorga zupełnie różnych, bardzo silnych osobowości, ale też bardzo dojrzałych emocjonalnie ludzi. I wydawałoby się, że to ja mam potrzebę dania czegoś od siebie, pokazania czym jest prawdziwa wolność i radość z życia. A tu okazuje się, że dostaję dużo więcej w zamian.

Jedna z uczestniczek rejsu powiedział mi na koniec, że „nie wiedziała, że jest tylu pięknych ludzi na świecie”.
To zdanie jest dla mnie największa nagrodą i motywacją do organizowania kolejnych rejsów w stylu easy yachting.

Na rejsie również została zdefiniowana nowa pora dnia: „powiem Ci jak wstanę” Czasami odnoszę wrażenie, że rejsy jachtem są czymś więcej, niż czystą formą hedonizmu i lenistwa;-) Że przyjmują pewnego rodzaju formę warsztatów rozwojowych dla jego uczestników. Może nie wszystkim jest z tym po drodze, ale ta ograniczająca nas przestrzeń, bliskość i brak możliwości ucieczki powodują ,że w przyspieszonym tempie odbywamy szkolenie z rozwoju osobistego czy budowaniu relacji interpersonalnych. Jeśli teraz zadajesz sobie pytanie, czy taki rejs jest dla Ciebie? To powiem tak, nie dowiesz się, dopóki nie spróbujesz 😉
Nie nastawiaj się, nie miej żadnych oczekiwań. Po prostu rzuć się na głęboką wodę – w przenośnym, jak i prawdziwym tego słowa znaczeniu. I nie bój się. Nie utoniesz, w razie potrzeby przybędę na ratunek.